ආසයි මං

අහසක් තරම් ආදරේක
හති වැටිලා තනිවෙන්න
ආසයි මං නුඹේ ළඟ
නැවතිලා හිනැහෙන්න...
මල් වැස්සක් වගේ
දැනි දැනී සනහන
ඔය පුංචි හිතේ
උණුසුමට ගුලි වෙන්න...
මැදියමේ තරු එක්ක
ඔය හිතේ ආදරේ
රෑ අහසේ ලියවන්න...
කාටවත් නොපෙනෙන්න..

නුඹ

සෙමින් හමනා සුළඟට 

ඔහේ පාවෙන ලස්සන

සමන් මල් ඉත්තට

ලැබුණෙ කොහොමද

නුඹේ සිනහව..

විසල් දහවල් එළියට

නිලට දිලිසෙන ලස්සන

සොඳුරු නිකැළැල් අහසට

ලැබුණෙ කොහොමද

නුඹේ ඇස් දෙක...

අසනි වැස්සක් වැහැපුදෙන්...

ඇසට ඇස හමු
නොවෙන ලෝකෙක
හිතක් තනියම මැරුණදෙන්...

අහස ගොරවන විදුලි කොටවන
අසනි වැස්සක් වැහැපුදෙන්...
නුඹේ ළඟ ඇති මගෙ හිතත්
අසනි වැස්සට හේදියන්...
සේදී සේදී වැහි දියට හිත
මරුන හිත පණ ඇදපුදෙන්....

වැඩිමල් ප්‍රේමය

මගදි නැවතෙන ගැටෙන
හරිම කලබල සැලෙන
හිතක් නැවතිලා
ටිකක් නුපුරුදු තැනක...


නොසිතාම දෙවරක්
ගැලවුණු හිතත් සතුටත්
අරගෙන දෑතකින්
යන්න ඔසවද්දි පයක්
කළා හිත තරවටුවක්
අරගෙන පය යලිත්
කන් දුන්නා හිතට පොඩ්ඩක්
ඒක වැඩිමල් හිතක්...
(අන්තර්ජාලයේ කතාවක් ඇසුරිනි)

දකින්නැති කව්රුවත්

ලියන කාලයේ මං
පෙම් පුවත, ප්‍රේමයේ පන්හිඳෙන්
ඉරගලත් පරව ගිය හවස්වල
ඇස් වලින් හිත් වලින්
ජීවිතේ සිරකරන්
සුසුම් උණුසුම් වෙන්න ඇති
නොදැක්කට කව්රුවත්
අහක යන උඩු සුළඟ
හිතට බර වැඩි නිසා
මං තාම තනියම අතරමං...

බලාපන් මගේ හිත

වලාකුළු සිපගන්න 
උස් කඳු මුදුන් ඇත 
නොසෙල්වී අව් වැසිද 
ඉවසනා අපූරුව 
බලාපන් මගේ හිත,
අයුරු ඉවසන 
වෙනස්වන හැමදේම 
නොවෙනස්වු නියාවට...

හඬගා කියමි මම

උන්මාද අහසට 

හඬගා කියමි මම 

නුඹ ඔහොම 

ලස්සන තාලෙට 

වෙන තරමටම ප්‍රේමණීය 

තනිවෙලා මගේ හිත 

ගොන්නක විඳවන 

සිතුවිලි මතක... 

ඉඳින් කියන් මට 

කෙතරම් අසාධාරණද 

නුඹ...?

එකම එක මොහොතකට

මම එදා නුඹ එනකං...
තනියම බලාගෙන හිටි
තැන්වල...
බස් නැවතුම්වල
අදත් දකිනවා මම
පෙම්වතුන්...
එනතුරු බලං
මම වගේ
ඉවසිල්ලක් නැතුවම
දැකගන්න
එකම එක මොහොතකට
පතමි මං
එක්වෙන්න
නොවී විඳවන්න..

විඳගන්න එනවා මං

මුමුණමින් හිතපුරා හෙමි හෙමින්..

නුඹ ලියූ ගී තනුව ඇසිල්ලෙන්..

දැනුනු නුඹෙ ආදරේ මේ තරම්..

විඳගන්න එනවා මං මොහොතකින්..

නොමැකෙනා මතකයෙන්..

ලියැවෙනා ගී පද වැලෙන්..

විඳිමි මං නුඹෙ ආදරේ..

මහමෙරක් තරමටම හද පෙතෙන්..

නුඹ ලියූ තනුව තුරුලට අරන්..

ගොතමි කතාවක් අපේ..

විඳගන්න මේ මිහිර හැමදාම..

ඉපදෙනා මතු භවයකත්..

හිනාවෙන පිණි බිංඳු

හිනාවෙන පිණි බිංඳු

නොහිතාම යලි වරක්

කොඳුරන්න සවනගට

හිරු යලිත් එයි නේද

වසන්තය අරගෙනම...

වත්තෙ මායිම කොනක

දාස්පෙති ගාලකට

ලංව හැදුනට මොකද

සුදුම සුදු උඩවැඩියා

නුඹ හරිම හැඩකාර..

රංචු වෙන සමනලුද

නොනැවතී එක තැනක

දාස්පෙති දැක දැකම

නවතින්න පෙම් බඳියි

උඩවැඩියා අහලින්ම...