අරුමය ද මෙය

වෙල් එළියේ දුව පැනපු

ඇළ දොලේ කල් ගෙවපු

ඒ දිවිය නිමාවී

අතරමං මගේ සිත

දුවයි දැන් සැම තැනම

ගොඩනැගිලි ගොඩක් මැද ...

විහිළුවෙන් කල් ගෙවපු

සිනා මල් මුව රැඳුණු

නෑ සියන් මුණ ගැසුණු

මතකයන් පමණි මට

ඉතුරු වී ඇත්තේ අද ...

කුඩා කල ගෙවූ ඒ මිහිරි කල

දැන් නිමයි සදහටම

නගරයක් වෙලා ඇත

මගේ මුළු ගමම අද

ගොඩනැගිලි ගොඩක් ඇත

එදා තිබු සතුට නැත

මෙයයි පෙරළිය ගමේ

මගේ සිත රිද්දවන ...

ගම්මානේ දැනුණු ඒ

මිහිරි සුවඳයි හැඩයි

නැහැනේ අද දකින්නට

තුරු වදුලේ තුරු අතර

මිහිරි ගී අහන්නට

කෙනෙක් සිටියත් බලන්

තුරු නැතිව ගී ඇසෙනු

කෙලෙසකද කියනු මැන ....

කල් ගියද මේ ලෙසින්

දිවිය අද අප ගෙවන

කුමක්දැයි නොවැටහේ

සිර වෙලා එකම තැන

නමුත් මේ ලෝකයම

වෙනස් කල අමුතු දේ

එයයි ටෙක්නොලොජි එක

නොනැවතී යයි පෙරට

සක්වළම පරයමින් ...